THE
GOOD NEWS ACCORDING TO
LUKE

24

ลูกา 24 (Luke 24)

1 During the Sabbath they rested, as directed by the commandment. But very early on the first day of the week they went to the tomb, taking with them the spices that they had prepared.

They found that the stone had been rolled away from the tomb;

3and, on going into it, they could not find the body *Some later manuscripts add: of the Lord Jesus. .

4While they were at a loss to account for this, all at once two men stood beside them, in dazzling clothing.

5But, when in their fear the women bowed their faces to the ground, the men said to them, “Why are you looking among the dead for him who is living?

6*Some later manuscripts add: He is not here but he has risen. Remember how he spoke to you before he left Galilee –

7How he said that the Son of Man must be betrayed into the hands of wicked men, and be crucified, and rise again on the third day.”

8Then they remembered the words of Jesus,

9and, on returning from the tomb, they told all this to the Eleven and to all the rest.

10There were Mary of Magdala, and Joanna, and Mary, the mother of James. The other women, too, spoke about this to the apostles.

11What they said seemed to the apostles mere nonsense, and they did not believe them.

12*Some later manuscripts add: Peter got up and ran to the tomb. Stooping down he saw nothing but the linen wrappings, and he went away, wondering to himself at what had taken place.

13It happened that very day that two of the disciples were going to a village called Emmaus, which was about seven miles from Jerusalem,

14talking together, as they went, about all that had just taken place.

15While they were talking about these things and discussing them, Jesus himself came up and went on their way with them;

16but their eyes were blinded so that they could not recognize him.

17“What is this that you are saying to each other as you walk along?” Jesus asked. They stopped, with sad looks on their faces,

18and then one of them, whose name was Cleopas, said to Jesus, “Are you staying by yourself at Jerusalem, that you have not heard of the things that have happened there within the last few days?”

19“What things do you mean?” asked Jesus. “Why, about Jesus of Nazareth,” they answered, “who, in the eyes of God and all the people, was a prophet, whose power was felt in both his words and actions;

20and how the chief priests and our leading men gave him up to be sentenced to death, and afterward crucified him.

21But we were hoping that he was the Destined Deliverer of Israel; yes, and besides all this, it is now three days since these things occurred.

22And what is more, some of the women among us have greatly astonished us. They went to the tomb at daybreak

23And, not finding the body of Jesus there, came and told us that they had seen a vision of angels who told them that he was alive.

24So some of our number went to the tomb and found everything just as the women had said, but they did not see Jesus.”

25Then Jesus said to them, “Foolish men, slow to accept all that the prophets have said! 

26Was not the Christ bound to undergo this suffering before entering into his glory?” 

27Then, beginning with Moses and all the prophets, he explained to them all through the scriptures the passages that referred to himself.

28When they got near the village to which they were walking, Jesus appeared to be going further;

29but they pressed him not to do so. “Stay with us,” they said, “for it is getting towards evening, and the sun in already low.” So Jesus went in to stay with them.

30After he had taken his place at the table with them, he took the bread and said the blessing, and broke it, and gave it to them.

31Then their eyes were opened and they recognized him; but he disappeared from their sight.

32“How our hearts glowed,” the disciples said to each other, “while he was talking to us on the road, and when he explained the scriptures to us!”

33Then they immediately got up and returned to Jerusalem, where they found the Eleven and their companions all together,

34who told them that the Master had really risen, and had appeared to Simon.

35So they also related what had happened during their walk, and how they had recognized Jesus at the breaking of the bread.

36While they were still talking about these things, Jesus himself stood among them. *Some later manuscripts add: and said, “Peace be with you.”

37 In their terror and alarm they thought they saw a ghost, 38but Jesus said to them, “Why are you so startled? And why do doubts arise in your minds? 

39Look at my hands and my feet, and you will know that it is I. Feel me, and look at me, for a ghost has not flesh and bones, as you see that I have.” 

40*Some later manuscripts add: After saying this he showed them his hands and his feet.

41 While they were still unable to believe it all, overcome with joy, and were wondering if it were true, Jesus said to them, “Have you anything here to eat?” 

42They handed him a piece of broiled fish, 43and he took it and ate it before their eyes.

44“This is what I told you,” he said, “when I was still with you – that everything that had been written about me in the Law of Moses, the prophets, and the Psalms, must be fulfilled.”

45Then he enabled them to understand the meaning of the scriptures, saying to them,

46“Scripture says that the Christ will suffer, and that he will rise again from the dead on the third day, 

47and that repentance for forgiveness of sins will be proclaimed on his authority to all the nations – beginning at Jerusalem. 

48You yourselves are to be witnesses to all this. 

49And now I am myself about to send you that which my Father has promised. But you must remain in the city until you have been invested with power from above.”

50After this, Jesus led them out as far as Bethany, and there raised his hands and blessed them.

51As he was in the act of blessing them, he left them. *Some later manuscripts add: and was carried up into heaven.

52 They returned *Some later manuscripts read: They bowed to the ground before him and returned. to Jerusalem full of joy;

53and they were constantly in the Temple Courts, blessing God.

1แต่เช้ามืดในวันต้นสัปดาห์ ผู้หญิงเหล่านั้นจึงนำเครื่องหอมที่เขาได้จัดเตรียมไว้มาถึงอุโมงค์ และคนอื่นก็มาพร้อมกับเขา

2เขาเหล่านั้นเห็นก้อนหินกลิ้งออกพ้นจากปากอุโมงค์แล้ว

3และเมื่อเข้าไปมิได้เห็นพระศพของพระเยซูเจ้า

4ต่อมาเมื่อเขากำลังคิดฉงนด้วยเหตุการณ์นั้น ดูเถิด มีชายสองคนยืนอยู่ใกล้เขา เครื่องนุ่งห่มแพรวพราว

5ฝ่ายผู้หญิงเหล่านั้นกลัวและซบหน้าลงถึงดิน ชายสองคนนั้นจึงพูดกับเขาว่า “พวกท่านแสวงหาคนเป็นในพวกคนตายทำไมเล่า

6พระองค์ไม่อยู่ที่นี่ แต่ทรงเป็นขึ้นมาแล้ว จงระลึกถึงคำที่พระองค์ได้ตรัสกับท่านทั้งหลายเมื่อพระองค์ยังอยู่ในแคว้นกาลิลี

7ว่า `บุตรมนุษย์จะต้องถูกมอบไว้ในมือของคนบาป และต้องถูกตรึงที่กางเขน และวันที่สามจะเป็นขึ้นมาใหม่'”

8เขาจึงระลึกถึงพระดำรัสของพระองค์ได้

9และกลับไปจากอุโมงค์ แล้วบอกเหตุการณ์ทั้งปวงนั้นแก่สาวกสิบเอ็ดคน และคนอื่นๆทั้งหมดด้วย

10ผู้ที่ได้บอกเหตุการณ์นั้นแก่อัครสาวก คือมารีย์ชาวมักดาลา โยอันนา มารีย์มารดาของยากอบ และหญิงอื่นๆที่อยู่กับเขา

11ฝ่ายอัครสาวกไม่เชื่อ ถือว่าเป็นคำเหลวไหล

12แต่เปโตรลุกขึ้นวิ่งไปถึงอุโมงค์ ก้มลงมองดูก็เห็นแต่ผ้าป่านวางอยู่ต่างหาก แล้วกลับไปคิดพิศวงถึงเหตุการณ์ซึ่งได้เป็นไปนั้น

13ดูเถิด วันนั้นเองมีสาวกสองคนไปยังหมู่บ้านชื่อเอมมาอูส ไกลจากกรุงเยรูซาเล็มประมาณสิบเอ็ดกิโลเมตร

14เขาสนทนากันถึงเหตุการณ์ซึ่งได้เป็นไปนั้น

15และต่อมาเมื่อเขากำลังพูดปรึกษากันอยู่ พระเยซูเองก็เสด็จเข้ามาใกล้ดำเนินไปกับเขา

16แต่ตาเขาฟางไปและจำพระองค์ไม่ได้

17พระองค์ตรัสกับเขาว่า “เมื่อเดินมานี่ด้วยหน้าโศกเศร้า ท่านโต้ตอบกันถึงเรื่องอะไร”

18คนหนึ่งชื่อเคลโอปัสจึงทูลถามพระองค์ว่า “ท่านเป็นเพียงแต่คนต่างด้าวในกรุงเยรูซาเล็มหรือ ที่ไม่รู้เหตุการณ์ทั้งปวงซึ่งเป็นไปในวันเหล่านี้”

19พระองค์ตรัสถามเขาว่า “เหตุการณ์อะไร” เขาจึงตอบพระองค์ว่า “เหตุการณ์เรื่องพระเยซูชาวนาซาเร็ธ ผู้เป็นศาสดาพยากรณ์ ประกอบด้วยฤทธิ์เดชในการงานและในถ้อยคำจำเพาะพระพักตร์พระเจ้า และต่อหน้าประชาชนทั้งหลาย

20และพวกปุโรหิตใหญ่กับขุนนางทั้งหลายของเรา ได้มอบพระองค์ไว้ให้ปรับโทษถึงตาย และตรึงพระองค์ที่กางเขน

21แต่เราทั้งหลายได้หวังใจว่าจะเป็นพระองค์ผู้นั้นที่จะไถ่ชนชาติอิสราเอล ยิ่งกว่านั้นอีก วันนี้เป็นวันที่สามตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น

22และยังมีผู้หญิงบางคนในพวกเราที่ได้ทำให้เราประหลาดใจ นางได้ไปที่อุโมงค์เมื่อเวลาเช้ามืด

23แต่เมื่อไม่พบพระศพของพระองค์ จึงมาเล่าว่านางได้เห็นนิมิตเป็นทูตสวรรค์ และทูตนั้นบอกว่าพระองค์ทรงพระชนม์อยู่

24บางคนที่อยู่กับเราก็ไปจนถึงอุโมงค์ และได้พบเหมือนพวกผู้หญิงเหล่านั้นได้บอก แต่เขาหาได้เห็นพระองค์ไม่”

25พระองค์ตรัสแก่สองคนนั้นว่า “โอ คนเขลา และมีใจเฉื่อยในการเชื่อบรรดาคำซึ่งพวกศาสดาพยากรณ์ได้กล่าวไว้นั้น

26จำเป็นซึ่งพระคริสต์จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนั้น แล้วเข้าในสง่าราศีของพระองค์มิใช่หรือ”

27พระองค์จึงทรงเริ่มอธิบายพระคัมภีร์ที่เล็งถึงพระองค์ทุกข้อให้เขาฟัง เริ่มต้นตั้งแต่โมเสสและบรรดาศาสดาพยากรณ์

28เมื่อเขามาใกล้หมู่บ้านที่จะไปนั้น พระองค์ทรงกระทำเหมือนจะทรงดำเนินเลยไป

29เขาจึงพูดหน่วงเหนี่ยวพระองค์ว่า “เชิญหยุดพักกับเรา เพราะว่าจวนเย็นแล้ว และวันก็ล่วงไปมาก” พระองค์จึงเสด็จเข้าไปเพื่อพักอยู่กับเขา

30ต่อมาเมื่อพระองค์ทรงเอนพระกายลงเสวยกับเขา พระองค์ทรงหยิบขนมปัง ขอบพระคุณ แล้วหักส่งให้เขา

31ตาของเขาก็หายฟางและเขาก็รู้จักพระองค์ แล้วพระองค์ก็อันตรธานไปจากเขา

32เขาจึงพูดกันว่า “ใจเราเร่าร้อนภายใน เมื่อพระองค์ตรัสกับเราตามทาง เมื่อพระองค์ทรงอธิบายพระคัมภีร์ให้เราฟังมิใช่หรือ”

33แล้วคนทั้งสองนั้นก็ลุกขึ้นในโมงนั้นเองกลับไปยังกรุงเยรูซาเล็ม และพบพวกสาวกสิบเอ็ดคนชุมนุมกันอยู่พร้อมทั้งพรรคพวก

34กำลังพูดกันว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นขึ้นมาแล้วจริงๆ และได้ปรากฏแก่ซีโมน”

35ฝ่ายสองคนนั้นจึงเล่าความซึ่งเกิดขึ้นที่กลางทาง และที่เขาได้รู้จักพระองค์โดยการหักขนมปังนั้น

36เมื่อเขาทั้งสองกำลังเล่าเหตุการณ์เหล่านั้น พระเยซูเองทรงยืนอยู่ที่ท่ามกลางเขา และตรัสกับเขาว่า “ท่านทั้งหลายจงเป็นสุขเถิด”

37ฝ่ายเขาทั้งหลายสะดุ้งตกใจกลัวคิดว่าเห็นผี

38พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า “ท่านทั้งหลายวุ่นวายใจทำไม เหตุไฉนความคิดสนเท่ห์จึงบังเกิดขึ้นในใจของท่านทั้งหลายเล่า

39จงดูมือของเราและเท้าของเราว่า เป็นเราเอง จงคลำตัวเราดู เพราะว่าผีไม่มีเนื้อและกระดูกเหมือนท่านเห็นเรามีอยู่นั้น”

40เมื่อตรัสอย่างนั้นแล้ว พระองค์ทรงสำแดงพระหัตถ์และพระบาทให้เขาเห็น 41เมื่อเขาทั้งหลายยังไม่ปลงใจเชื่อ เพราะเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างเหลือเชื่อ และกำลังประหลาดใจอยู่ พระองค์จึงตรัสถามเขาว่า “พวกท่านมีอาหารกินที่นี่บ้างหรือ” 42เขาก็เอาปลาย่างชิ้นหนึ่งกับรวงผึ้งชิ้นหนึ่งมาถวายพระองค์ 43พระองค์ทรงรับมาเสวยต่อหน้าเขาทั้งหลาย

44พระองค์ตรัสกับเขาว่า “นี่เป็นถ้อยคำของเรา ซึ่งเราได้บอกไว้แก่ท่านทั้งหลายเมื่อเรายังอยู่กับท่านว่า บรรดาคำที่เขียนไว้ในพระราชบัญญัติของโมเสส และในคัมภีร์ศาสดาพยากรณ์ และในหนังสือสดุดีกล่าวถึงเรานั้น จำเป็นจะต้องสำเร็จ”

45ครั้งนั้น พระองค์ทรงบันดาลให้ใจเขาทั้งหลายเกิดความสว่างขึ้นเพื่อจะได้เข้าใจพระคัมภีร์

46พระองค์ตรัสกับเขาว่า “มีคำเขียนไว้อย่างนั้นว่า พระคริสต์จะต้องทนทุกข์ทรมาน และเป็นขึ้นมาจากความตายในวันที่สาม

47และจะต้องประกาศในพระนามของพระองค์เรื่องการกลับใจใหม่ และเรื่องยกบาปทั่วทุกประเทศ ตั้งต้นที่กรุงเยรูซาเล็ม

48ท่านทั้งหลายเป็นพยานด้วยข้อความเหล่านั้น

49และดูเถิด เราจะส่งซึ่งพระบิดาของเราทรงสัญญานั้นมาเหนือท่านทั้งหลาย แต่ท่านทั้งหลายจงคอยอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม กว่าท่านจะได้ประกอบด้วยฤทธิ์เดชที่มาจากเบื้องบน”

50พระองค์จึงพาเขาออกไปถึงหมู่บ้านเบธานี แล้วทรงยกพระหัตถ์ อวยพรเขา

51ต่อมาเมื่อทรงอวยพรอยู่นั้น พระองค์จึงไปจากเขา แล้วทรงถูกรับขึ้นไปสู่สวรรค์

52เขาทั้งหลายจึงนมัสการพระองค์ แล้วกลับไปยังกรุงเยรูซาเล็ม มีความยินดีเป็นอันมาก

53เขาทั้งหลายอยู่ในพระวิหารทุกวัน สรรเสริญและเทิดทูนพระเจ้า เอเมน